SONYAZ

Eyüp Sultan Mezarlığı’nda gölgeli çıkan bir resimdik

Eğilip öperken seni sinsice, çiçek açardın birden

Bin bir renk ve kokuda bin bir yerinden utanmazdın hiç

Hemencecik otururduk sofraya bulduk mu bir kuytu

Bir merhamettin evet çölde susuz kalmış bir çocuğa

Gözlerin bir denizcinin coşkusuydu karada

Her çınar gölgesinde tutuştururdu kanımı ah

Aklımı uçuruyor rüzgâr, bahar eziyor gözlerimi

El atmazsan bedenime, döner mi hiç kösnünün dili

Ateşe vermek için ortalığı birkaç kibrit yetmez artık

Biliyorum bitti damarlarımı yırtan o uzun kasırga

Başka bir dünyaya uyandım, hem yorgunum hem kırık

Ardımı bırakma, bırakma ardımı kaçsam da senden;

Elbet her çocuk doyar enikonu şu yağma olmasa

Ah camlarıma vuran güneş ısıtmıyor artık beni

Dilimdeki kuşlar ötmüyor, kelebeklerin anısı kaldı

Akıp gitmiş sanki onca acı, mermerden oyulmuşum da

Su tutmaz toprakmış da yaşamım, hiçbir iz bırakmadan

Kendini anımsamayan kuru bir dal, acı poyrazda

Çölün memesinden lıkır lıkır emdiğim gelecek

Hiç gelmeyen bir gelecek göz göz olmuş yüreğimde

Ceviz yaprağı ovdum, tuz yaladım, gül budadım

Tükettim bütün avunçlari, yakarışları, umuşları

Yoğun karanlıklara gömülmüş, ne yaşadıksa seninle

Ne anımsayış, ne düş, ne de bir iz o çılgın buluttan

Eritiyor zaman her aşkı umutla yontulan ince ince

Baharı yüklenmiş götürüyor mutsuz bir haziran

Bırakıyor boşluğa İnanna tasmasını Temmuz’un

Ağustos ne kadar kısa , sanki demir attık eylüle

2019/2020 Muammer Karadaş

                Akatalpa, Haziran 2020